Kalbim sensiz kaldı..

İnsanların arasında yalnızlığımla kayboluyorum. Herkes mutluyken ben mutsuzluğumla baş başayım. Buna sebep olan tek kişi de benim ya en çok o zor. Yarın hayatımın en önemli derslerinden birinin sınavı var algoritma ve ben sınavı bile takamıyorum. Sanki hayatın içerisinde bir yerde kaybolmuş kalmışım ve kimse beni bulamıyor, sesim kimseye ulaşmıyor. Korkuyorum yeniden sevmekten, korkuyorum yeniden kaybetmekten.  Hayatıma neler yaptın Ankaralım… Ne seninle ne de sensiz yapabiliyorum. Sen olmayınca başka kimsenin olmasına gerek kalmıyor gibi… Beni Ankara’ya bağlayan artık sadece geçmiş olacak. Bir daha İstanbul’da erguvanlar aynı kokmayacak, papatyalar bile küsecek bana biliyorum. Bugün Fenerbahçe maçını izle demişsin. Yanında ben varmışım gibi izle o maçı...

Senin olmadığın bir yerde, ayak izin olmayan bir şehir de nasıl maç izleyeceğim yine. Nasıl Fenerbahçe gol atınca sırf senin gözlerin parlıyor diye sevineceğim. Senin izlemeyeceğin bir maçı ben nasıl izleyeceğim. Kokun olmadan nasıl yaşayacağım ya ben. Hadi gel bunu konuşalım.

Senin gözlerin olmadan anlamını yitiren bir dünya da beni nasıl tek basıma bıraktın sen, söylesene mutlu olmak mümkün mü? Sensiz olabilmem mümkün mü?  Sana aşk derdim ve ben bu anlamı başkasına nasıl yükleyeceğimi bilmiyorum. Bu kelimeyi başkasına nasıl söylerim bilmiyorum. Başka birini nasıl sevebilirim bilmiyorum.

Beni bir hiçliğe hapsettin sen, kimsenin olmadığı bir hiçliğe hapsedildim ben ve bu hiçlikten nasıl çıkarım bilmiyorum. Sensiz kör kuyulara atıldı bedenim yine..