Sen kokuyor, caddeler şimdi..
Saat 21.43 Elmadan gelen bir mesaj - Kızıl, Ankaralı Adana da. Kalbimden o an binlerce duygu geçti. Öfke, özlem, kıskançlık. Hepsi birden hücum etti kalbime. O anı anlatacak kelime yok sözlüklerde, o halimi anlatacak olan her söz bir diğeri kadar anlamsız. Adana'ya geldi ve ben bunu Elmadan öğreniyorum. Ağladığımı fark etmiyorum bile annem söyleyene kadar. Ne oldu diyene kadar anlamıyorum belki ne olduğunu. Söylediğimde bana ' Biliyorum beni aradı anneler günü için. ' diyor. Anlıyorum ki bir tek benim haberim yok. Anlıyorum ki bir tek ben sesini duyamadım çok sevdiğimin, uğruna öldüğümün. Ağlayarak uyuyorum gece. Ve pazar gecesi gözyaşları ıslatıyor yastığımı. Ve bu sabah. Yani pazartesi sabahı. Gözlerim acıyor uyandığımda. Gözlerim ona ağlıyor yine sessiz sessiz. Biraz dışarı çık diye yolluyor annem evden. Öylece dışarı çıkıyorum. Issız, kimsesiz biri gibi sokaklara atıyorum adımlarımı. Karşılaşma ihtimalimiz varsa bile bir daha onu görmemek için, yine