Kendi eserimizdir hayal kırıklıkları...

 Sana kırgınım, kızgınım.. Kısa bir an için mutlu etmek için söylediğin o büyük yalanlar içinde boğuluyorum ben. Açıklanınca yalan olduğunu anladığım, kandırıldığımı gördüğüm her yalan beni daha fazla içine çekiyor. Ben artık istemiyorum, mutlu rolü yapmaktan yoruldum. Her şeyde bir yalan bulmaktan sıkıldım artık. Yalanları toplamak çok zor geliyor bana. Toplanıp tekrar başarabilmek çok zor geliyor. Zorlanıyorum artık inanmaktan, her adımda yeni bir duvara çarpmaktan zedelendi ruhum. Güvenimden geri kalanları bulamıyorum, yaptıklarını telafi edemiyorum. Ben içimde seni affedemiyorum, ben artık dışımda da seni affedemiyorum. Affetme yetimi kaybetmiş olabilir miyim ? Affedebilmeyi bilmeyen bir insan nasıl devam edebilir ki yaşamaya. Son zamanlarda duyduklarıma nasıl inanacağımı bilmiyorum. Nasıl toplayacağımı bilmiyorum. Seni affetmeyi başaramıyorum. Olanlardan sonra ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Sadece kalbime batan hayal kırıkları kaldı ve canımı acıtıyorlar.  

 Aylar sonra döndüm bu yazıya, ne anlatacağımı nasıl anlatacağımı hiç bilmeden geldim. Hayatınızda vazgeçilmez olan ne varsa onunla sınanıyoruz onu farkettim. Ben hep eğitim hayatımla ilgili sınanmış, şimdi de üniversiteme korona virüsü salgını bulaşmış, devam ediyorum. Burası da bu kadar kalsın. Sonra belki gelir ve devam ederim.