Ve bu kadar sokak, bu kadar cadde aramızdayken, sen öyle güzel gülüp de sarılamayınca ben, kalbime sıcak asfaltlar dökesim geliyor.

   Günlerden bir gün ben yine sana düştüm. Seni attı kalbim bir an. Yine bugün özlediğimi farkettim. Elimden pek birşey gelmiyor. Özlemek dışında yapacak başka bir şeyim yok biliyorum. Ara sıra resimlerimize bakıyorum, hepsi birbirinden güzel resimler. Ve düşünüyorum nasıl bu hale geldik diye. Seni benden ayıran şey neydi ? Nasıl oldu da ayrılık rüzgarları bize de esti. Oysa hiç bırakamazdın beni, hele ki ben sensiz bir hayatı düşünemezdim bile. Nasıl oldu da böyle parçalandık birbirimizden. Benim parçalarım sende kaldı, senin parçaların bende.. Birbirimize o kadar sıkı sarılmışız ki bir bütün olmuşuz. Önce bir bütün haline gelip sonra parçalanmayı nasıl başardık. 

  
Aklıma sözlerimiz geliyor.Birbirimize söylediklerimiz... Sen gidersen ben hiç yaşayamam kartanem derdin. Şimdi nasıl yaşıyoruz bu kadar ayrı. Aramızda bunca mesafe varken ben nasıl nefes alabiliyorum sensiz ? Gününün nasıl geçtiğini anlatmadan uyuyamazdın sen. Şimdi kime anlatıyorsun neler yaptığını. Kim tamamlıyor benim yarım bıraktığımı. Ki biliyorsun ben asla bırakmadım seni. Bunca zaman sonra bile seni yazıyor harflerim. Öyle çok özledim ki... Öyle çok arıyorum ki seni... Her adım atışımda sana yaklaşmayı ümit ederek yürüyorum. Her duamda seni diliyorum Allahtan. Her nefes alışımda seni çağırıyorum soluğumda. Biliyorum bir gün bitecek bu kıyamet. Ve kapı çaldığında sen gelmiş olacaksın. Biliyorum bensiz yapamazsın sen. Ve bil ki bende sensiz kalamıyorum bu Şehirde.